In 2011 zijn Annelies & Vic Vingerhoets naar de Pyreneeën geweest.

Dit jaar hebben we besloten om met de motor de Spaanse Pyreneeën te gaan bedwingen. Eigenlijk mede omdat we daar in 2003 heen gereden waren en ik toen pas voor het eerste jaar op de Diversion reed, die toch wel hoog was voor mijn kleine beentjes. We hebben destijds afgezien van de passen en zijn alleen doorgaande wegen gaan rijden.

Na wat uitzoekwerk besloten om niet aan te sluiten bij een georganiseerde motorreis maar om  met z’n tweeën op pad te gaan.

De eerste dag via de snelweg tot net na Parijs doorgeblazen.

De 2 dagen daarna binnendoor wegen genomen en via Limoges,  Bergerac naar Argeles Gazost.

Hier onze intrek genomen op een camping in een chaletje of stacaravan of hoe je dan ook zoiets noemt. Alles zat erin behalve lakens. Die konden we bij de receptie halen. Dit was echter niet meer dan papierachtigspul. Ach ja, het is maar voor 5 dagen dus dat lukt wel.

Vanuit Argeles Gazost eindelijk de passen gereden die al jaren op onze lijst stonden : Aspin, Tourmalet en Aubisque, du Soulor. De Col Tourmalet, waar ik eigenlijk het meeste van verwachte viel wat tegen. De Aubisque was erg smal maar wel echt de moeite waard.  Dit vonden wij de mooiste pas van alle vier.

Verder zijn we naar de roofvogelshow “Donjon des Aigles” geweest. Deze is echt de moeite waard om te zien. En omdat het een grote camping betrof was er behalve een zwembad met glijbanen ook ’s avonds we een en ander te doen. Een karoake show in het Frans waarbij de hele zaal de liedjes meezingt en waarvan wij geen flauw idee hebben waar het overgaat.

Op naar Spanje

Via St Jean Pied de Port (hier vertrekken massaal wandelaars die de pelgrimstocht lopen naar Santiago de Compostella) en Roncevalles richting Spanje gereden. Dit was via een westelijke omweg maar zeer zeker een mooie rit. In Spanje doorgereden naar Ainsa.

De omgeving van de Spaanse Pyreneeën is zo anders dan de franse. Veel meer dor en droog maar ook veel rustiger verkeer.

Uiteindelijk terecht gekomen op Camping Peña Montañesa net boven Ainsa waar we wederom een hutje ( of chaletje) konden betrekken.

De bedoeling is om hier ook weer een dag of 4 te blijven en de omgeving rond te toeren en natuurlijk naar Nationaal park Ordesa y Monte Perdido.

Ik heb namelijk een weggetje gevonden waarover je in het park kunt komen met eigen vervoer. Nou dat hebben we weer geweten. Het is een smal eenrichtingspad dat vol ligt met gevallen stenen van het formaat voetbal. De maximum snelheid is gelukkig maar 30 km per uur dus vooruit maar weer. De weg loopt langs een kloof (Cañon de Añisclo ) die zo apart en mooi is dat dit eigenlijk alles weer goed maakt (voor 1 keer)

Voor de andere dag hebben we een excursie met de bus geboekt. Dit omdat je anders echt Ordesa niet inkomt. De bus vertrok vanuit een dorpje boven in de bergen waar je eigenlijk alleen kon komen door weer het kleine weggetje met stenen te rijden. En dit terwijl ik de dag ervoor aangegeven heb dat ik dat nooit meer zou doen. Deze reed het park in en stopte om de zoveel tijd omdat er iets te zien was. Wat het was konden we alleen met onze eigen ogen waarnemen want de gids sprak alleen Spaans. Ons Spaans houdt echter op bij dos cerveza.  Wel is het een gebied dat een beetje on-Europees is. Ik dacht in Amerika en Canada de mooiste bergen gezien te hebben maar die hier te zien waren zijn zeer zeker de moeite waard.

Nadat we nog een extra rustdag bijgeboekt hadden op de camping werd het toch tijd om weer huiswaarts te keren.

Nu zijn we deze keer van plan om het rustig aan te doen. We hebben de N260 weer opgepakt. Het westelijke deel hiervan hadden we al gereden en dit vonden we een mooie route om te rijden. Bochten, bergen, uitzichten en niet te druk. Doorgereden naar Andorra de Vella en daar een hotel gevonden. Wat een verschil. Na de rust en natuur kom je ineens terecht op een Mega Schiphol. Je kunt er van alles erg goedkoop kopen en daarvoor komt ook iedereen daarheen om dat te doen.

Vanuit Andorra zijn we de volgende dag over de pas (niet de tunnel)  de la Casa doorgereden weer Frankrijk in.

Zo langzaam binnendoor richting Nederland waarbij we wel even een omweg gereden hebben om een keer de brug bij Millau te bedwingen en via Aurillac omdat dat een mooie route is om te rijden.

Na een paar dagen draaien we onze motoren weer de plaats thuis op en zuchten diep. We hebben dit jaar wel iets rustiger aan gedaan maar toch weer zoveel kilometers gereden dat je je afvraagt of je dit toch niet anders moeten gaan aanpakken. Maar dat is iets voor 2012

Vic en Annelies Vingerhoets