Door Hans Prins, Pat van Iersel, Jan Habraken en Victor de Leeuw

Dag 1               Net op tijd.

De dag begint op tijd om 07.30 met verzamelen en een kopje koffie bij Jan Habraken. Na 400 kilometer snelweg hebben we het eerste noodzakelijke saaie stuk achter ons. Tevens is het tijd voor de lunch, dus een terras in de zon opgezocht.

Na een paar uurtjes rijden over binnenwegen bereiken we de Schwarzwaldhochstrasse. Hier dienen de eerste series leuke bochten zich aan. Voor mij is het wel even wennen; dit is toch wel net even iets anders dan de Ardennen of de Eifel. Ondanks dat Victor voorop rijdt kan ik het redelijk bijhouden. Op de rechte stukken, maar even iets meer gassen. Toch zijn we allen blij dat Victor dit laatste stuk voorop rijdt. Met nog ca. 10 km te rijden begint het te druppelen. Vic wil nog stoppen voor zijn regenpak, (komt dat sommigen bekend voor?) maar de overige drie beslissen om door te rijden. Dat pakt goed uit. Op het moment dat we bij ons 1e hotel van de motor stappen begint het te plenzen. We laten de bagage maar even zitten en laten ons het Duitse bier welgevallen.

Dag 2               De eerste passen.

Ook vandaag gaan we weer vroeg op pad want we hebben nog een stuk te gaan. Het eerste stuk doen we rustig aan; de weg is namelijk nog nat van de regen van gisteren. Na ca. 100 km is het tijd om de toerist uit te hangen. De eerste stop staat gepland bij de waterval van Schaffhausen. Hier valt het water van de Rijn 21 m. naar beneden. Niet echt indrukkenwekkend, maar dit alles over een breedte van 150 m.

 We rijden verder en gaan Zwitserland in. In de verte doemen de eerste Alpenpieken op.

Als eerste gaan we over de Klausenpass. Dit gaat super, veel beter dan gisteren in het Schwarzwald. Ik kan een korte juichkreet niet onderdrukken.

Als tweede is de Gotthardpass aan de beurt. Hier is het rustig aan. Het is erg druk met tegemoet komend verkeer en aan de andere zijde van de berg rijden we de mist in. Al verder rijdend wordt het weer beter en ten slotte rijden we door Lugano, waar het 26 graden is.

In het dorp waar ons hotel is mogen we nog een klein bultje op met enkele leuke bochtjes. Het is een prima hotel met eenvoudige kamers, maar deze voldoen prima. De aanwezigheid van een zwembad en goed eten elke dag mag ook niet onvermeld blijven.

Dag 3               De regenpakken komen eraan te pas.

Omdat het vandaag druilerig weer is besluiten we de kortste route te nemen. Dit is de rit van ca. 140 km rond het meer van Lugano. Het druilerig weer verandert in regen. Nu komen de regenpakken er wel aan te pas, die gelukkig na de eerste koffiestop weer uit kunnen blijven. Omdat we vandaag voor het grootste deel door Italië rijden besluiten we een echte Italiaanse pizza als lunch te nemen. Rond 13.30 uur stoppen we bij een pizzeria. Helaas, het is net te laat en het deeg is op. Dan maar pasta en/of salade; ook wel lekker, maar toch…

Als toetje deze dag krijgen we een afdaling van een korte helling van 18% en korte haarspeldbochten, maar Jan Habraken ziet hier de lol niet van in met zijn Pan.

Dag 4               Oud ijzer en met de veerboot naar Bellagio (ook mooi)

Ondanks het mooie weer en prima voorspellingen voor de rest van de week begint dag 4 met enig gevloek. Hans ontdekt dat er in de achterband van Victor een stuk ijzer zit. We besluiten om naar de dichtstbijzijnde bandenhandel te rijden. Daar stuiten we op 2 problemen. Een nieuwe Continental achterband is niet direct voorradig en kost een klein vermogen. Omdat Victor geen zin heeft om (weer) een achterband te vervangen die pas half op is, besluit hij het ijzer met een zakmes uit zijn band te wippen. Dit blijkt een wijs besluit. Geen spijker die een gat in de band heeft veroorzaakt maar een klein stukje ijzer in dat net in het loopvlak zit. Vanwege de opluchting is Victor onbedachtzaam en zegt “het is maar een stuk oud ijzer”. Ik kop deze voorzet geweldig in met de opmerking “het zal wel van die BMW zijn afgevallen”.

Nadat Hans is bijgekomen van het lachen starten we een mooie route langs het Comomeer. Eerst even door Como waar we al snel wennen aan de Italiaanse drukte en de bijbehorende rijstijl overnemen.

Daarna lekker rijden door de bergen en langs het meer. Helaas lukt het weer niet om een pizzeria te vinden. Wellicht dat Hans hierdoor niet de pont oprijdt naar Mennagio, maar naar Bellagio, terwijl hij wel de juiste kaartjes had gekocht. Victor grijpt dit moment dankbaar aan om de aandacht van zijn oud ijzer af te wenden. Omdat we niet meer op de route kunnen komen, rijden we via een alternatieve, doch niet minder mooie weg terug naar het hotel.

Dag 5               Lago Maggiore, bijna pizza en prachtig sturen

Vandaag hebben we een rondrit om het Lago Maggiore. Een mooie omgeving, maar ook erg druk. Echt genieten van de omgeving doen we daarom maar tijdens de eerste koffiestop in een loungebank aan het meer.

 We vervolgen de route langs het meer en hotels waar je wel met een Z8 of een NSX welkom bent, maar niet met onze BMW’s en Honda’s. Een stukje weg van het meer hebben we het gevonden. In de verte zien we een luifel en we kunnen de tekst ‘irreria’ lezen. Helaas, dit blijkt een Birreria te zijn. Een terras in Italië met Belgisch bier. Hadden we toch bijna onze pizza te pakken. De teleurstelling wordt wederom weggeveegd met prachtig stuurwerk dat we daarna krijgen voorgeschoteld in een gebied dat Centovalli heet.

Hier geen haarspeldbochten, maar een bergweg waar geen 100m. rechte weg te vinden is. Heerlijk om met de R6 in de tweede versnelling in hoge toeren doorheen te jagen en de uitlaatroffel door de bergen te laten galmen!

Tenslotte gaan we over de Alpe dit Neggia terug naar het hotel.

Dag 6               Passendag, een dure maar heerlijke lunch en een olielekkage

Op woensdag 10 augustus gaan we weer echt de bergen in. Als eerste gaan we over de Splugenpass (2120 m).

Een echte pas met de nodige haarspeldbochten. Genieten dus.

  

Wederom beneden in het ZWISTERSE dorp Splugen stoppen we voor de lunch. Hier staan we in dubio. Nemen we een prijzige pizza of een (ook dure) Zwitserse schnitzel. We besluiten het zekere voor het onzekere te nemen….

Via de even mooie passo del San Bernardino rijden we weer terug naar het hotel.

Hier constateert Pat dat er olie onder 1 van de motoren ligt. Nee, niet de BMW, maar onder zijn eigen Yamaha. Een korte check door de technische dienst (Hans en Victor) leert dat een keerring van de schokdemper voor stuk is. Dat wordt rustig(er) aan doen de resterende dagen.

Victor heeft inmiddels ook al weer e.e.a. te verduren gehad, aangezien de richtingaanwijzer naar rechts niet meer werkt.

Dag 7               Een rustige dag           

Deze dag rijden we weer door Italië. Een rustige dag zonder spectaculaire bochten en bergen en uiteraard zonder pizza aangezien de pizzeria waar we aanleggen alleen ’s avonds de pizza’s (die wel op het menu staan) serveren.

Dag 8               Weer op weg naar huis, maar eerst de hoogte in

De vrijdag gaan de tassen /koffers weer op de motor en beginnen we aan de eerste etappe huiswaarts. Deze dag mogen we de Nufenpass (2486 m.) en de Grimselpass (2486 m.) over. Beide zijn prachtige passen die met onderstaande foto’s geen nadere toelichting behoeven.

Alvorens we het Schwarzwald weer induiken rijden we nog over de Panoramastrasse, waar we onderweg meer tijd hebben om van het uitzicht te genieten dan op bovengenoemde passen.

In het Schwarzwald constateer ik dat ik de afgelopen week behoorlijk bijgeleerd heb. Op 1 veerpoot rijd ik veel relaxter en sneller dan een week geleden.

Dag 9               Pech, nog meer pech en toch nog allemaal thuis

De laatste dag starten we met het tellen van de muggenbulten. In het hotel zijn we ’s nachts alle vier een aantal keer op pad geweest om muggen dood te meppen. Nadat de motoren weer gestart zijn rijden we via de Weinstrasse de Vogezen in. Hier begeeft de versnellingsbak van de R6 het. Met het schakelen kom ik regelmatig tussen 2 versnellingen terecht en de bak schiet uit de eerste en tweede versnelling. Er zit niets anders op om van de geplande route af te wijken en zo snel mogelijk de snelweg op te zoeken aangezien het schakelen tussen 5e en 6e versnelling nog wel wil. Jan en Victor herberekenen de route. Het doel is om bij Saarbrucken de snelweg op te gaan. Op weg hier naartoe rijden we over een weggetje, waarvan de sloten en de wegkanten zojuist opgeknapt zijn. Rustig aan dus. In een flauwe, overzichtelijke bocht begint de Honda van Jan te schuiven op een beetje grind wat op de weg ligt. Helaas vergeet Jan te kijken naar de weg, waar hij naar toe wil; hij kijkt naar de sloot waar hij niet naartoe wil. Hier belandt hij dus ook. Ondanks het sukkelgangetje duikt hij voorover van zijn motor af de sloot in. GVD!!! Van zijn Pan op zijn pan. Jan voelt gelijk dat zijn pols is gebroken, dus brengt Victor hem naar het ziekenhuis. Gelukkig blijkt dat het enige te zijn en een uurtje of vijf later is alles geregeld en wordt in datzelfde ziekenhuis afscheid van elkaar genomen. Jan gaat met zijn pols in het gips met de trein naar huis en de overige drie stappen weer op de motor. Ca. 50 km onder Trier begint het te regenen. Hier zitten we niet op te wachten. Niet alleen moeten de regenpakken aan, maar ik kan in de regen geen 130 / 140 km/u blijven rijden, aangezien mijn voorband inmiddels het profiel van een echte slick heeft aangenomen. Wederom wordt tot een opsplitsing besloten. Hans en Victor rijden door naar huis. Pat zoekt een hotel op en rijdt zondag verder.

Op weg naar het hotel besluit ik zolang het licht is heel rustig en zeer voorzichtig verder te rijden. Wie zegt dat het morgen wél droog is. Met het invallen van de schemering houdt het op met regenen en ook de weg wordt steeds droger. Ik besluit ‘de achtervolging’ in te zetten. Mocht ik Hans en Victor nog zien is dat leuk, anders rijd ik alleen door naar huis. Bij een tankstation in de buurt van Luik zie ik een BMW en een CBR staan. Bingo! Ik besluit ook naar binnen te gaan voor een erg gewenste kop koffie. Als iemand ooit Victor wil zien kijken als of hij water ziet branden (hij kan het; ik weet het nu) moet hem op zo’n manier verrassen.

Gedrieën gaan we verder en ondanks een regenbuitje bij Maastricht en Eindhoven zijn we veilig thuis gekomen. Ook de reis van Jan is voorspoedig gegaan en hij wordt om 2 uur ’s nachts van het station van Eindhoven opgehaald.

Eindelijk een einde aan deze onrustige dag, maar wat niet mag verhullen dat we een mooie, leuke en gezellige vakantie hebben gehad.

 

Pat van Iersel